W styczniu realizację Międzynarodowego Projektu „Magiczna Moc Bajek” rozpoczęliśmy od obejrzenia dobranocki z dawnych lat – Madeline. Było to zadanie obowiązkowe z modułu II. „W Paryżu, w pewnym starym domu, który był porośnięty dzikim winem, ustawiało się co rano w dwa rzędy dwanaście małych dziewczynek. Wychodziły o wpół do dziesiątej w deszcz lub słoneczny dzień. Najmniejsza z nich miała na imię Madeline” . Te słowa szybko utkwiły dzieciom w pamięci – znają je na pamięć. Dobranocka w piękny sposób opowiada o dwunastu dziewczynkach, które różnią się od siebie fryzurami i wiodą uporządkowane życie pod czujnym okiem pani Clavel: każdego ranka o 9.30 bez względu na pogodę szły na spacer w parach, a wieczorem przy kolacji odmawiały modlitwę, myły ząbki i kładły się spać do swoich łóżek. Najmłodsi byli zachwyceni Madeline.
Próżność nie należy raczej do pozytywnych cech naszego charakteru. Nasze dzieci uczą się przede wszystkim przez zabawę, pobyt w szkole, oraz w chwilach, kiedy spędzają je wspólnie z rodzicami. O nauce dobrych zwyczajów i o tym, dlaczego bycie próżnym nie popłaca opowiada w wesoły i wierszowany sposób Pan Poeta w książeczce „Kaczka, co przebrała miarkę”. Warto więc już od najmłodszych lat w zabawny, ale jednocześnie pouczający sposób zwracać uwagę na to, że próżność nie popłaca. Przez nią może ominąć nas wiele istotnych sytuacji w życiu, a przecież najważniejsze jest to, aby się dobrze bawić bez względu na wygląd! Było to zadanie z III modułu – opowiadanie PANA POETY. Dzieci zaprojektowały także różne ubrania dla Kury. Wyszło naprawdę świetnie.
Z modułu I w ramach realizacji projektu dzieci z naszego oddziału przedszkolnego zapoznały się z historią drewnianego pajacyka – „Pinokia”. 9 stycznia gościliśmy panią Lucynę Kalatę, mamę Nadii. Przeczytała nam właśnie tę książkę. Był to świetny wstęp do rozmowy na temat dobrych manier i dobrego zachowania. Zadnie nosiło tytuł „W krainie dobrych manier i czarodziejskich słów”. Opowieść o drewnianym pajacyku ma wielką wartość wychowawczą. Autor pokazuje, jak długa i trudna jest droga do stania się dobrym człowiekiem, lecz jednocześnie udowadnia, że jest to możliwe, jeżeli tylko posłuchamy dobrych rad i będziemy tego chcieli. Mamy nadzieję, że utkwi to w pamięci naszym podopiecznym.
Czy możliwa jest komunikacja bez użycia mowy? Osoby niesłyszące na co dzień żyją w świecie ciszy. W jaki sposób komunikują się z innymi? Jak opowiadają bez słów o swoich przeżyciach, emocjach lub codziennych sprawach takich jak np. niedawno obejrzany film? Nasi uczniowie uczestnicząc w różnorodnych zabawach dowiedzieli się, jak bez użycia słów przekazać proste informacje. Najbardziej spodobały im się kalambury. Zrozumieli także czym jest „znak migowy” i do czego służy. Oglądając film instruktażowy, nauczyli się podstawowych znaków języka migowego. Zajęcia są były okazją do uwrażliwienia uczniów na niepełnosprawność. Było to zadanie z modułu I: „Tacy sami, choć widzimy rękami”.
